किन??

By
सधै भरी हास्न खोज्थे तिमीले आँसु झार्यौ किन
तिम्रो मेरो आउने जाने बाटोहरू बार्यौ किन

मग्मगाउदा बास्ना छर्दै फुल बनी हृदयमा
फुलेका फुल उखेलेर काँडाहरु सार्यौ किन

जूनीजूनी साथ् दिन्छु हाम्रो प्रेमको निम्ती युद्ध
लड्छु भनी उठाएका हात त्यसै झार्यौ किन

भन्थ्यौ तिमी तिमीबिना सक्दिन म बाँच्न पनि
यतिसम्म निस्ठुर बनी आज माया मार्यौ किन

Comments

Post a Comment

Popular posts from this blog

रुम नम्बर ट्वान्टी फाइभ

By
कि रण मानन्धर होस्टल गए । बोर्डमा लेखिएथ्यो– रुया होस्टल । देख्दै भव्य दरबारजस्तो । त्यहाँ मेडिकलका विद्यार्थी बस्ने रहेछन् । चारजना विद्यार्थी बस्ने रहेछन्– देख्दै डरलाग्दा । मोटा ज्यान भएका । पाखुरा ठूला भएका । बक्सिङ प्रतियोगितामा भाग लिन तयारी गरिरहेकाजस्ता । लामा दाह्री भएका, पहलमानजस्ता ।   ‘वनारस है ! छुरा हान्ने, रिवाल्वर हान्ने ! गुन्डा बस्ने ठाउँ । बाटो हिँड्दा पनि राम्ररी हेरेर हिँड्नुपर्ने । खाल्डो हुन सक्छ । खाल्डोमा हालेर भक्कुमार कुटेर लुटपाट गरेर हिँड्न सक्छन् ।’  किरणले काठमाडौंमा साथीहरूले भनेको झलक्क सम्झिए । ‘धत् ! सुतेको वेलामा यिनीहरूले मेरो घाँटी न्याके भने ? मेरो जुडो–कराँते त कामै लागेन नि ! परान गैगो नि ।’  कोठाको भित्तामा एउटा राम्रो पेन्टिङ झुन्ड्याएको देखे– डा. राधाकृष्णको । ‘कलाकार रहेछन् भने त नकुट्लान् कि ?’  उनले सोधे, ‘यहाँ कलाकार नि बस्छन् कि क्या हो ?’ हिन्दी र अंग्रेजी दुवै नजान्ने किरणले सोधेको उनीहरूले बुझेनन् । ट्वाल्ल परेर हेरे । त्यो देखेर किरणलाई झन् डर लाग्यो ।  यसरी भएन । उनले बाहिरबाट चारवटा इँटा ल्याए । आफू सुत्ने खाटमा दुईपट्टि राखे ।  उन
पुरै पढ्नुहोस :) »