Sisakalam

                 हा मी  केटाकेटीमा सोच्थेम् - राजाले नि पाध्छन् होला ? यदि त्यो बेलाँ राजाले पाधिहालेको भए (पाधेको खबर हामीसम्म आएको भए) के उल्का हुन्थ्यो होला ? कि त हाम्रो त्यो बेलाको राजा उल्काका मान्छे हुन् भन्ने हाम्रो सोचै भताभुंग हुन्थ्यो । “धत् ! राजाले नि पाधेछन । यस्तो पधुवा पनि राजा हुन्छन ? राजाले नि यसरी पाध्न हुन्छ ?” वा  “ बाब्बा ! राजाले पाध्दा आवाज कत्रो आयो होला ? गन्ध कति किलोमिटर फैलियो होला । त्यसको प्रभावले कति जना फेन्ट भए होलान ? हाम्रो स्कुल कति दिन बिदा होला ?” आदि इत्यादी । केटाकेटी सोच न हो । पछी राजाले लगायत सवै मान्छेले पाध्छन भन्ने थाहा पाउँदा हामी हुर्कीसक्या थिएम् । मनमा त्यस्ता तर्क बितर्क उब्जेन । न त “धत् ! राजाले नि पाध्न हुन्छ ?” भनेर बिरोध जनायौं । न त गणतन्त्रको आन्दोलनमा "राजाले पाध्न पाइदैन, पधुवा राजा चाइदैन !"  भनेर नारा लाग्यो ।   जे  भए  नि राजा र अरु  मान्छेमा  एउटा  समानता छ - पधाई  ।  लाखौ असमानता बीच पनि मान्छेमा मान्छेको गुणमा समानता पाइन्छ ।   उ बेलामा हामी केटाकेटीहरु “राजाले नि पाध्छन् होला  ?” भनेर  अचम्म  मानेज

              सार्क आयो गयो सक्कियो । केहि हप्ता राजधानी सार्कको स्थितीमा थियो । बर्षौ देखी राजधानीको मौलिक स्थितिमा रमिरहेका हामीलाई एक दुइ साता सार्कको स्थिती झेल्नुपर्दा कम्ता गाह्रो भएन । पहिलो कुरो त दिनहुँ हावासँगै धुलो खान बानि परेका हामिलाई बढारिएको सडकमा हिड्नु पर्दा कम्ता गाह्रो भएन । हावामा पर्याप्त मात्रामा धुलाको कणहरु नहुँदा निसासिएर मरुँला जस्तो भयो । धुवाँ धुलो नमिसिएको हावा खाँदा त नुन नहाल्या लौकाको तरकारी जस्तो हुँदो रहेछ । फोक्सोमा त्यसै त्यसै खल्लो भएर आउँदो रह्रेछ । शहरभरि फोहोरै फोहरका डङ्गुर हुन्थें । फोहोरका मगमगाउदा दुर्गन्धहरुले नर्किय आनन्द प्रदान गर्थ्यो । अचेल फोहोरहरु सिनित्तै उठ्न थालेपछी आनन्दको अभाव हुन  थालेको छ । गन्धको कुरा छाडौ, बरु गमलामा ठाउँ ठाउँ रोपिएका फूलका कारण उल्टै सुगन्ध पो आइरहेछ त । बर्षौदेखि मगमगाउदो दुर्गन्धमा रम्ने बानि परेसी कहिलेकाहीं  बुङ्ग सुगन्ध आउँदा मात्र पनि पेट हुँडलिएर आउँदोरहेछ । सुगन्ध खप्न नसकेर वाकवाकी लागेर आउँदोरहेछ । यसरी सहरमा एक्कासी दुर्गन्ध घटेपछि र सुगन्ध बढेपछी जनजीवन साच्चै नै कस्टकर बन्दोरहेछ ।